Το F-16 είναι ένα από τα εμβληματικότερα μαχητικά αεροσκάφη στην ιστορία. Έχει μεγάλη παρουσία παγκωσμίως υπηρετόντας σε πάνω από 25 Πολεμικές Αεροπορίε, ενώ είναι επίσης ένα από τα πολυπληθέστερα σε αριθμούς παραγωγής μαχητικά αεροσκάφη μετά τον Β’ΠΠ.
Η ανάπτυξη του F-16
Η ανάπτυξη του F-16 ξεκίνησε με βάση τα διδάγματα και την έρευνα του σμήναρχου John Boyd και του μαθηματικού Thomas Christie τα οποία φανέροναν την αξία που θα είχε ένα μαχητικό που θα συνδίαζε μικρό βάρος με μεγάλη ώση. Στην δεκαετία του ΄60, οι δυο τους μαζί με ομοϊδεάτες αξιωματικούς της Πολεμικής Αεροπορίας (U.S. Air Force) αλλά και ιδιώτες κατάφεραν να εξασφαλίσουν χρηματοδότηση από το Υπουργείο Άμυνας ώστε οι General Dynamics και Northrop να αναπτύξουν σχέδια με βάση αυτή την θεωρία.
Lightweight Fighter program (LWF)
Αυτό οδήγησε στην ανάπτυξη του «Lightweight Fighter program» το οποίο αναφερόταν σε ένα μαχητικά αρκετά διαφορετικό από τα F-15 που άρχιζαν να μπαίνουν σε υπηρεσία εκείνη την περίοδο. Αντί για ένα «βαρύ» αεροσκάφος ενάεριας υπεροχής, τα αεροσκάφη του LWF θα είχαν το μισό βάρος ενός F-15 και θα έδιναν μεγάλη έμφαση στην ευκινησία του αεροσκάφους στον αέρα, στον ρυθμό στροφής, στην επιτάγχυνση καθώς και σε άλλους παράγοντες άμεσα συνδεδεμένους με την ταχύτητα και το μικρό βάρος του αεροσκάφους.
Παράλληλα, αξίζει να σημειωθεί ότι ενώ στην αρχή αρκετοί έβλεπαν το πρόγραμμα αυτό ανταγωνιστικό των F-15, η ηγεσία της Αεροπορίας ήξερε ότι δεν είχε την δυνατότητα να αποκτήσει αρκετά F-15 για όλες τις αποστολές. Έτσι, το αεροσκάφος που θα ήταν αποτέλεσμα του προγράμματος θα λειτουργούσε συμπληρωματικά των F-15, οδηγόντας στον «high (F-15)/low (F-16)» συνδιασμό μαχητικών για τον οποίο έχει γίνει γνωστή η Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία.
YF-16 και YF-17
Από τις 5 εταιρείες που απάντησαν στο κάλεσμα για προσφορές της Αεροπορίας, το «ΓΕΑ» διάλεξε δύο σχέδια, αυτό της General Dynamics και αυτό της Northrop. Και οι δύο εταιρείες έλαβαν χρηματοδότηση για να κατασκευάσουν προτότυπα. Το πρώτο πήρε την ονομασία YF-16 και το δεύτερο YF-17.
Και τα δύο αεροσκάφη ξεκίνησαν τις δοκιμές το 1974, με το YF-16 να κάνει την πρώτη του πτήση στις 2 Φεβρουαρίου και το YF-17 στις 9 Ιουνίου. Μέχρι το τέλους των δοκιμών, το YF-16 έφτασε τις 417 ώρες στον άερα ενώ το YF-17 τις 345.
Εν τέλει, η Αεροπορία επέλεξε το YF-16, έχοντας καλύτερη ευκινησία, ειδικά σε υπερηχητικές ταχύτητες, μεγαλύτερη αυτονομία, το χαμηλότερο κόστος χρήσης αλλά και επειδή είχε τον ίδιο κινητήρα με τα F-15.
Προφανώς, το πρόγραμμα παρακολουθούσαν από κοντά και άλλες όπως το Βέλγιο, η Δανία, η Ολλανδία και η Νορβηγία οι οποίες πίεσαν για την επιτάγχυνση του προγράμματος αλλά και το Ναυτικό των ΗΠΑ το οποίο μετέπειτα διάλεξε το YF-17 ως F/A-18 για τις δικές του ανάγκες.
Η αρχή των F-16
Η Αεροπορία κατέληξε στην παραγγελία 8 αεροσκαφών, 6 μονοθέσιων F-16A και 2 διθέσιων F-16B. Έγιναν κάποιες αλλαγές στο σχέδιο όπως επιμήκυνση της ατράκτου, αλλαγή του ρύγχους ώστε να εγκατασταθεί το ραντάρ AN/APG-66 καθώς και κάποιες ακόμα αλλαγές στις πτέρυγες και στο σύστημα πέδησης.
Συνολικά, το F-16 ήταν ένα πολύ προηγμένο αεροσκάφος, έχοντας αντοχή σε ελιγμούς έως και 9G αλλά και μεγάλη, στο οποίο βοηθούσε και το σύστημα Fly by Wire το οποίο αντιστάθμιζε την εκ σχεδιασμού «αστάθεια» του αεροσκάφους η όποια όμως επέπτρεπε αυτούς του ελιγμούς.
Ένα ακόμα σημαντικό χαρακτηριστικό των F-16, είναι η αυξημένη ορατότητα που έδινε στον πιλότο. Έχοντας το κάθισμα σε υπερυψωμένη θέση αλλά και χάρις στην νέα καλύπτρα, ο πιλότος μπορεί να βλέπει περιφεριακά σε όλο το εύρος των 360 μοιρών.
Τα ραντάρ των F-16
- F-16A/B: AN/APG-66.
- F-16A/B Block 15: AN/APG-66(V)2.
- F-16A/B Block 15 MLU: AN/APG-66(V)2A.
- F-16C/D Block 25: AN/APG-68.
- F-16C/D Block 40/42: AN/APG-68(V)1.
- F-16C/D Block 50/52: AN/APG-68(V)5.
- *κάποια αναβαθμισμένα Block 40/42/50/52 των ΗΠΑ φέρουν το AN/APG-68(V)10
- F-16C/D Block 50+/52+ Adv: AN/APG-68(V)9.
- F-16E/F Block 60: AESA AN/APG-80.
- F-16C/D Block 70/72: AESA AN/APG-83 SABR.
Οι κινητήρες των F-16
Υπάρχουν δύο επιλογές ως προς του κινητήρες που μπορούν να εξοπλίσουν τα F-16. Ο πρώτος είναι ο F100-PW της Pratt and Whitney, οι οποίοι εξοπλίζουν τα αεροσκάφη των οποίων το «Block» τελειώνει σε -2, όπως Block 52.
Η δεύτερη επιλογή είναι ο F110-GE, της General Electric, οι οποίοι εξοπλίζουν τα αερσκάφη το Block των οποίων τελειώνει σε -0, όπως Block 50.
Οι εκδόσεις του αεροσκάφους:
- YF-16
- F-16A/B με τα Block 1, 5, 10, 15, 20.
- F-16C/D με τα Block 30/32, 40/42, 50/52.
- F-16C/D Viper με τα Block 70/72.
- F-16E/F με τα Block 60 των ΗΑΕ.
Ο οπλισμός των αεροσκαφών
Ανά τις εκδόσεις τους, τα F-16 έχουν εντάξει όλο και μεγαλύτερο αριθμό όπλων. Εκτός του πυροβόλου M61 των 20 χιλιοστών έχει:ς
Πύραυλοι αέρος-άερος: AIM-7 Sparrow, AIM-9 Sidewinder, AIM-120 AMRAAM, AIM-2000 IRIS-T, Python-4/-5.
Όπλα αέρος-εδάφους: AGM-65 Maverick, AGM-88 HARM, AGM-154 JSOW, AGM-158 JASSM, AGM-84 Harpoon, AGM-119 Penguin, CBU-87/-89/-97, Mk-84/-83/-82, GBU-10/-12/-24/-27, JDAM, B61, Hydra 70mm, Zuni 127mm.
Ατρακτίδια και άλλα: LANTRIN, LITENING, SNIPER, ReeceLite, HARM Targeting System (HTS), δεξαμενές καυσίμου.
Τα F-16 στην Πολεμική Αεροπορία
Η Πολεμική Αεροπορία διαθέτει αυτή την στιγμή έναν μεγάλο αριθμό F-16, τα οποία είναι και ο βασικός κορμός της. Αυτά αγοράστηκαν μέσα σε 4 προγράμματα. Κατά το Peace Xenia I (1984), η ΠΑ απέκτησε 40 αεροσκάφη Block 30 για την αντικατάσταση των F-5. Έπειτα, μέσω του Peace Xenia II (1993), η ΠΑ απέκτησε άλλα 40 F-16, της έκδοσης Block 50.
Το 1999 ενεργοποιήθηκε το πρόγραμμα Peace Xenia III η Πολεμική Αεροπορία εξασφάλησε 50+10 (προαίρεση) F-16 Block 52+. Τέλος, με το πρόγραμμα Peace Xenia IV, η ΠΑ απέκτησε 30 ακόμα F-16, της έκδοσης Block 52+Advanced.
Η Πολεμική Αεροπορία πλέον αναβαθμίζει τα αεροσκάφη των προγραμμάτων Peace Xenia III και IV στην έκδοση F-16V Block 72.
Πείτε μας την γνώμη σας!
Απαγορεύεται η αντιγραφή χωρίς άδεια του NEMESIS HD.
