MQ-9A Reaper
Το MQ-9A Reaper αναπτύχθηκε από την General Atomics για την αμερικανική πολεμική αεροπορία έχοντας ως σκοπό να πάει ένα βήμα παραπέρα από την απλή συλλογή πληροφοριών.
Αντικαθιστώντας το περιορισμένης δύναμης πυρός MQ-1 Predator, “έφερε στο τραπέζι” νέες δυνατότητες για την υποστήριξη φίλιων δυνάμεων στο έδαφος.
Ενώ η συλλογή πληροφοριών παραμένει η βασική αποστολή, η “ένοπλη αναγνώριση” σε συνδυασμό με τον φόρτο πυρός του αποτελεί ένα από τα βασικά του πλεονεκτήματα
Οπλισμός του MQ-9
Σε αντίθεση με το προγενέστερο MQ-1 το οποίο έχει 2 πυλώνες για την μεταφορά οπλισμού, το MQ-9 διαθέτει 9 και μπορεί να μεταφέρει φορτίο συνολικού βάρους 4.800 λιβρών ή 2.177 κιλών.
Τα MQ-9 έχουν σχεδιαστεί για να εκτελούν τόσο αποστολές κρούσης επιφανείας αλλά είναι ικανά να χτυπήσουν και εναέριους στόχους.
Για το πρώτο, έχουν στο οπλοστάσιό τους κατευθυνόμενα βλήματα όπως οι AGM-114 Hellfire , GBU-12 Paveway II, GBU-38 Joint Direct Attack Munitions, GBU-49 Enhanced Paveway II, GBU-54 Laser Joint Direct Attack Munitions , AGM-176 Griffin ενώ οι Βρετανοί έχουν πιστοποιήσει και τους Brimstone.
Για αποστολές αέρος-αέρος, μπορεί να γίνει χρήση των γνωστών μας AIM-9 στην έκδοση AIM-9X Block 2 ενώ υπάρχουν και σχέδια για την πιστοποίηση και των πυραύλων Stinger.
Η χρήση όπλων όπως οι AIM-9X και οι ATAS έχουν περισσότερο ως στόχο να δώσουν ένα μέτρο αυτοπροστασίας στα MQ-9.
Ο ηλεκτρονικός εξοπλισμός του MQ-9
Είναι εξοπλισμένο με τον ηλεκτροπτικό αισθητήρα/υπερύθρων (EO/IR) MTS-D της Raytheon. Δοκιμασμένος τόσο στην μάχη αλλά και στην αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών.
Το βασικό του ραντάρ είναι το Lynx Multi-mode Radar της General Atomics, ικανό στην ιχνηλάτηση τόσο χερσαίων αλλά και ναυτικών στόχων με εμβέλεια 80 χιλιομέτρων.
Το πακέτο SeaGuardian
Με την έκδοση MQ-9B SeaGuardian κάνουμε λόγο για ένα πακέτο εξοπλισμού επί του MQ-9 για να γίνεται ακόμα πιο αποδοτικό σε αποστολές ναυτικού χαρακτήρα.
Στον παραπάνω εξοπλισμό προστίθεται ξεχωριστό ραντάρ έρευνας επιφανείας. Για τον ρόλο αυτό Αυστραλία και Η.Α.Ε, στις ανακοινώσεις της DSCA, προτίμησαν το SeaSpray 7500 της Leonardo ενώ η Ταϊβάν το ΑΝ/APS-148 SeaVue της Raytheon.
Παράλληλα, το SeaGuardian μπορεί να μεταφέρει και εκτοξευτές ηχοσημαντήρων για τον εντοπισμό υποβρυχίων. Συνολικά έχει στην διάθεσή του από 40 έως 80 ηχοσημαντήρες.
Τέλος, εγκαθίσταται το “αυτόματο σύστημα πληροφοριών” (AIS) για την επαλήθευση των στόχων που εντοπίζονται από το σύνολο των αισθητήρων.
Αυτονομία
Το MQ-9 αξιοποιώντας τον Honeywell TPE331-10 Turboprop και έχοντας στην διάθεσή του 2.721 κιλά καυσίμου μπορεί να βρίσκεται στον αέρα για 35-40 ώρες και να καλύψει πάνω από 5.000 με 5.500 ναυτικά μίλια, προφανώς, ανάλογα με την διαμόρφωση/βάρος.
Σε ελληνικά δεδομένα τα MQ-9B SeaGuardian
Φαίνεται ότι η απόκτηση ενός αριθμού MQ-9B SeaGuardian είναι κοντά για την χώρα μας. Συνολικά, αποτελεί ένα πολύ χρήσιμο “εργαλείο” για την συνεχής επιτήρηση του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου.
Σημαντικό όμως είναι να περιοριστούμε μόνο σε αυτόν τον ρόλο. Χώρες όπως οι Αυστραλία και τα Η.Α.Ε. που αναφέρθηκαν και παραπάνω επέλεξαν ορθά και την παράλληλη απόκτηση οπλισμού (Hellfire, JDAM, Paveway II) ώστε να αξιοποιήσουν στο έπακρο τις δυνατότητες της πλατφόρμας.
Συμπέρασμα
Τα SeaGuardian και γενικά τα MQ-9 αποτελούν πολύ ικανές πλατφόρμες που μπορούν εκτελέσουν σχεδόν οποιαδήποτε αποστολή και να κάνουν την δουλεία των δυνάμεων στο πεδίο αρκετά πιο εύκολη.
Η απόκτησή τους για την Ελλάδα σημαίνει “άλμα” από τα Heron και Πήγασος ΙΙ σε μια πλατφόρμα που μπορεί να συμπληρώσει άριστα τα P-3 και τα MH-60R στο ναυτικό σκέλος ενώ θα είναι ικανή να “χτυπήσει” στόχους σε επιφάνεια αλλά και αέρα.
Διαβάστε περισσότερα άρθρα του Βασίλης Κ.
Copyright: Απαγορεύεται η αντιγραφή του κειμένου χωρίς άδεια απο το NEMESIS HD.
