Πολλά είναι γνωστά για τους βαλλιστικούς πυραύλους. Άλλα απασχολούν τον μέσο πολίτη, άλλα τα επιτελεία, άλλα τους μηχανικούς, χειριστές ραντάρ και Αντιαεροπορικών/Αντιβαλλιστικών συστημάτων.
Θα κάνουμε ένα mix and match ώστε να καλύψουμε το φάσμα απλοϊκά δίνοντας μια ευρεία άποψη χωρίς να μπούμε σε μονοπάτια που θα δυσκολέψουν την κατανόηση του προβλήματος.
Ένας βαλλιστικός πύραυλος απογειώνεται απο τα ανοικτά της Σινώπης στην Τουρκία, η εμβέλεια του, δηλαδή η απόσταση που μπορεί να πλήξει έναν στόχο είναι της τάξεως των 900 χιλιομέτρων.
Αυτή η εμβέλεια είναι αυτή που διαβάζουμε εμείς σε ένα χάρτη χαράζοντας μια ευθεία. Στην πραγματικότητα ο πύραυλος αυτός θα εκτελέσει μια πολύ μεγαλύτερη διαδρομή/πορεία. Ο πύραυλος αυτός θα ανέβει τόσο ψηλά ώστε να βγει εκτός ατμόσφαιρας.
Ποιο είναι το ύψος αυτό, δηλαδή το όριο της ατμόσφαιρας;
Ονομάζεται γραμμή Καρμαν (Karman line) και θεωρούμε πως είναι τα 100 χλμ ύψος. Ο πύραυλος αυτός λοιπόν, θα περάσει αυτή την υψομετρική γραμμή και ανάλογα την κατηγορία του σε εμβέλεια θα την ξεπεράσει κατα περίπου 50 χλμ (στην περίπτωση μας ίσως λίγο παραπάνω) έως και 600 ή και παραπάνω χιλιόμετρα.
Το πρώτο ζήτημα είναι πως γνωρίζουμε πως αυτός ο πύραυλος εκτοξεύτηκε με σκοπό να πλήξει στην Ελλάδα κάποιον στόχο.
Ο πρώτος προβληματισμός λοιπόν είναι με ποιον αισθητήρα θα γίνει αντιληπτή η εκτόξευση.
Στην σύνηθη βιβλιογραφία θα δούμε πως οι εκτοξεύσεις βαλλιστικών αναγνωρίζονται με δορυφόρους έγκαιρης προειδοποίησης. Το ερώτημα σαφώς είναι «έχει η Ελλάδα τέτοιους δορυφόρους»; Η απάντηση είναι πως όχι,αλλά γνωρίζουμε πως τρέχουν δύο προγράμματα συνδρομής δορυφόρων με τις Γαλλικές Ένοπλες δυνάμεις αλλά και των Ηνωμένων Πολιτειών, άρα φανταζόμαστε πως οι σύμμαχοι θα μας δώσουν πληροφορίες της εκτόξευσης.
Στην συνέχεια ραντάρ έγκαιρης προειδοποίησης μεγάλης εμβέλειας (όπως αυτά που έχουν οι ΗΠΑ στην Αλάσκα) θα τους εντοπίσουν.
Τέτοια ραντάρ στην γειτονιά μας έχει μόνο το Ισραήλ.
Για βαλλιστικούς πυραύλους μικρού η μεσαίου βεληνεκούς (όπως στο παράδειγμα μας) η συνήθης μέθοδος είναι τα επίγεια ραντάρ παρακολούθησης εναέριου χώρου (συνήθως X-band) απο τα οποία βλέπουμε αρκετά βαθειά στην ενδοχώρα της Τουρκίας. Άλλα ραντάρ, όπως είναι και ποιοτικών αντιαεροπορικών συστημάτων (Patriot, S-300) αν είναι αρκετά κοντά η εκτόξευση θα την εντοπίσουν.
Τα γνωστά σε όλους μας αεροσκάφη έγκαιρης προειδοποίησης, AWACS πιθανότατα θα εντοπίσουν αμέσως την εκτόξευση και τέλος, ακόμα και σύγχρονα αεροσκάφη όπως τα F35 που έχουν πολύ ισχυρό ραντάρ έχουν την ικανότητα να τους εντοπίσουν απο μεγάλη απόσταση.
Οι βαλλιστικοί πύραυλοι έχουν μια συγκεκριμένη λογική, εκτοξεύονται απο +45 μοίρες με σκοπό να ακολουθήσουν μια «βαλλιστική» τροχιά!
Θα ανέλθουν δηλαδή σε ύψος (τουλάχιστον) 100+χλμ και απο εκεί θα ξανά εισέλθουν στην ατμόσφαιρα με φορά προς τον στόχο. Η φάση ανόδου ή αλλιώς Boost phase, είναι η φάση που βλέπουμε την καύση των κινητήρων με σκοπό να δώσει ώση στον πύραυλο, επιτάχυνση, ωστε να «περάσει» εκτός ατμόσφαιρας.
Εδώ θα άξιζε να αναλύσουμε την αναλογία ισχύος κινητήρα και βάρους όπως και τα km/sec όπως και τον λόγο απόσπασης τμημάτων κάποιων ειδών βαλλιστικών πυραύλων αλλά δεν θα μπούμε σε λεπτομέρειες που δεν απασχολούν τον απλό κόσμο.
Η διάρκεια λοιπόν της ανόδου του Βαλλιστικού διαρκεί μερικά λεπτά. Εκεί πλέον στα 100+ χιλιόμετρα πάνω απο την επιφάνεια της γης μπαίνει στην μεσαία φάση midcourse phase. Απο εκεί επανεισέρχεται στην ατμόσφαιρα. Εδώ ισχυρά ραντάρ μπορούν να αντιληφθούν την θέση του και σταδιακά να τον στοχοποιήσουν. Παίζει ρόλο φυσικά η τεχνολογία και η ισχύς του ραντάρ.
Ας δούμε τι κάνουν κάποιες χώρες στην γειτονιά μας.
Το Ισραήλ έχει αναπτύξει κάποιους δορυφόρους που μια από τις αποστολές τους είναι να ανιχνεύουν εκτοξεύσεις πυραύλων από εχθρικές χώρες όπως το Ιράν.
Αφού εντοπιστεί μια εκτόξευση, ένα επίγειο ραντάρ EL/M-2080 (Green Pine) παρακολουθεί τον πύραυλο και στέλνει τα δεδομένα στα συστήματα Arrow 2/3. Μόλις αρχίσουν να εισέρχονται ξανά, το ραντάρ μπορεί και πάλι να καθορίσει τα σημεία πρόσκρουσής τους με μεγάλη ακρίβεια, καθώς η τροχιά επανεισόδου τους μπορεί και πάλι να υπολογιστεί εάν γνωρίζουμε δύο σημεία. Οι μόνες εξαιρέσεις είναι τα οχήματα επανεισόδου με δυνατότητα ελιγμών που μπορούν να αλλάξουν την τροχιά τους κατά τη φάση της επανεισόδου, δεν μας απασχολεί αυτό εμάς (ακόμα τουλάχιστον).
Όσον αφορά τον πύραυλο.
Μιλάμε πλέον για μια ελεύθερη πτώση; Στην ουσία ναι. Στην μεσαία φάση ο πύραυλος βρίσκεται εκτός ατμόσφαιρας οπου έχει αναπτύξει πολύ μεγάλη ταχύτητα καθώς δεν στερείται την κινητική του ενέργεια απο εξωτερικές συνθήκες (διάστημα). Ο πύραυλος ετοιμάζεται να εισέλθει (ολόκληρος στην περίπτωση μας) στην ατμόσφαιρα πάλι.
Το σύστημα που χρησιμοποιεί ένας βαλλιστικός πύραυλος παλαιότερης γενιάς ονομάζεται αδρανειακή καθοδήγηση, μέσω της οποίας ο πύραυλος προγραμματίζεται με την αρχική του θέση και τη θέση στόχου και χρησιμοποιεί όργανα για να μετρήσει την ταχύτητα, το ύψος και τη γωνία του με σκοπό να υπολογίζει τις ρυθμίσεις που θα κάνει κατά την διαδρομής πτήσης για να φτάσει στον στόχο με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια.
Το σύστημα αυτό είναι τόσο καλό όσο και τα όργανα που χρησιμοποιεί, τα πρώτα συστήματα όπως αυτά που χρησιμοποιεί ένας σοβιετικός βαλλιστικός πύραυλος μικρού ή μέσου βεληνεκούς (SCUD) ήταν εντάξει για την εποχή τους στο πυρηνικό οπλοστάσιο, αλλά όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση από τον στόχο τόσο λιγότερη ακρίβεια έχει. Φυσικά δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα αν χρησιμοποιεί πυρηνική κεφαλή που θα προκαλέσει μαζική καταστροφή, αλλά όταν οπλίζεται με συμβατικές κεφαλές HE η ακρίβεια παίζει σπουδαίο ρόλο.
Οι Τούρκοι λοιπόν με την βοήθεια των Κινέζων ξεκίνησαν ανάπτυξη τέτοιων πυραύλων. Όχι τώρα, όχι χθες, απο τις αρχές του 1990.
Τι μας προβληματίζει όμως.
Παρατηρούμε χρήση οργάνων που βελτιώνουν πολύ την ακρίβεια. Δεν γνωρίζουμε αν είναι ακριβή τα στοιχεία που δίνουν στην δημοσιότητα όμως τόσο η εταιρεία που τους παράγει αλλά και δημοσιογράφοι που αρθρογραφούν για τους τουρκικούς βαλλιστικούς Yildirim, Bora ή Khan, αναφέρουν το CEP (η ακρίβεια δηλαδή) πως είναι στα επίπεδα των 10 μέτρων. Αυτό είναι πολύ σοβαρό αν σκεφτεί κανείς πως αρχικά μιλούσαμε για ακρίβεια 800+ μέτρων, μετά για 100 περίπου μέτρα και είχαμε μείνει κάπου στα 50 μέτρα.
Πως μπορεί να γίνει αυτό όμως;
Να βελτιωθεί τόσο πολύ το CEP. Χρήση γυροσκόπιων λέιζερ, ίσως σε μεταφορά τεχνογνωσίας ή μυστική πώληση απο την Ουκρανική Arsenal. Ίσως προμήθεια γυροσκόπιων κυκλωμάτων οπτικών ινών απο ιδιωτικές εταιρείες, ίσως απο την παραγωγή του αεροσκάφους F-16 κάποια τουρκική εταιρεία έκλεψε τεχνογνωσία ή μέσω αντίστροφης μηχανικής παρήγαγε.
Μιλάμε για ικανότητα ακρίβειας 0,002 μοίρες έως και 0,0002 μοίρες ή αλλιώς κάτω των 2 μέτρων!
Αυτό είναι Εθνικός κίνδυνος για την Ελλάδα. Γιατί;
-Αν η Τουρκία έχει την ικανότητα να παράγει μόνη της βαλλιστικούς πυραύλους δεν επίκειται σε προμήθεια απο εξωτερικό προμηθευτή άρα δεν γνωρίζουμε πόσους έχει παράξει.
-Αν η ακρίβεια είναι τόσο μεγάλη μπορεί να πλήξει ναυστάθμους και αεροπορικές βάσεις στερώντας απο την Ελλάδα την δυνατότητα καν να πολεμήσουν αυτοί οι κλάδοι. Πρακτικά αχρήστευση αεροδιαδρόμων ή πλοίων μέσα στους ναυστάθμους.
Θα ρωτήσει κάποιος, δεν υπάρχουν όπλα να αμυνθούμε;
Ναι υπάρχουν.. αλλά πάντα ο επιτιθέμενος αν έχει την διάθεση να «τρυπήσει» την αεράμυνα θα την «τρυπήσει»!
Ένας μόνο βαλλιστικός επιπέδου Bora έχει εκρηκτική κεφαλή 570 κιλών! Αρκεί και με το παραπάνω να θέσει εκτός λειτουργίας έναν αεροδιάδρομο για πολλές ώρες αν όχι ημέρες. Ή μπορεί να έχει κεφαλή διασποράς ή χημικών. Ας κρατήσουμε το πρώτο σενάριο, αν χτυπήσει αεροδιάδρομο πως θα σηκωθούν τα μαχητικά αεροσκάφη;
Σκεφτείτε τώρα μια ομοβροντία τέτοιων βαλλιστικών για υπέρκορεσμό της Ελληνικής αεράμυνας. Το όπλο στο οποίο ποντάρουν όλοι οι Έλληνες θα τεθεί εν αχρηστία! Ή τουλάχιστον μεγάλο μέρος του.
Η λύση λοιπόν, είναι προμήθεια επιπλέον αντί βαλλιστικών πύραυλων για άμυνα;
Όχι! Πάντα ο επιτιθέμενος θα βρει τρόπο να προκαλέσει κορεσμό στην αεράμυνα! Λύση είναι η ίση ασύμμετρη απειλή! Πρέπει η Ελλάδα να απαντήσει με το ίδιο νόμισμα!
Παραγωγή βαλλιστικών με ακρίβεια 2 μέτρων έστω και αν πληρώσουμε παραπάνω! Και με εμβέλεια να καλύπτουν όλη την τουρκική επικράτεια, μέχρι τα σύνορα με το Ιράν.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος και είναι ζήτημα εθνικής ασφάλειας! Στο μέσο διάστημα η Ελλάδα να προμηθευτεί αντίμετρα όπως είναι οι βαλλιστικοί πύραυλοι ακριβείας PrSM εμβέλειας 500 χιλιομέτρων και οι Ισραηλινοί LORA εμβέλειας 400 χλμ ακρίβειας 2 μέτρων αμφότεροι.
Διαβάστε περισσότερα άρθρα του Giorgos Maniatis
Η άποψη του αρθρογράφου δεν εκφράζει απαραίτητα το NEMESISHD.GR και δημοσιεύεται στα πλαίσια της ελευθερίας της έκφρασης.
Copyright: Απαγορεύεται η αντιγραφή του κειμένου χωρίς άδεια απο το NEMESIS HD.