Ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει ανεβάσει τους τόνους απέναντι στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ), κατηγορώντας τα έμμεσα ότι υποδαυλίζουν τη σύγκρουση στο Σουδάν και λειτουργούν ως ανάχωμα στην τουρκική επιρροή στην Αφρική. «Όλοι γνωρίζουμε ότι κάποιοι παίκτες στο Σουδάν τροφοδοτούν αυτές τις συγκρούσεις», δήλωσε πρόσφατα, προσθέτοντας πως «ενώ ο πόλεμος ωφελεί εκείνους, είναι οι αθώοι πολίτες που βγαίνουν χαμένοι».
Οι δηλώσεις του Τούρκου προέδρου ήρθαν λίγες εβδομάδες μετά την απόφαση του Χαρτούμ να διακόψει τις διπλωματικές του σχέσεις με τα ΗΑΕ, κατηγορώντας τα ότι στηρίζουν την παραστρατιωτική οργάνωση RSF με όπλα και μισθοφόρους. Σύμφωνα με σουδανικές πηγές, τα ΗΑΕ φέρονται να έχουν αγοράσει κινεζικά αντιαεροπορικά συστήματα τύπου FK-2000 και FB-10A, τα οποία παραδόθηκαν στην RSF μέσω διαδρομών που περνούν από το Τσαντ. Οι ίδιες πηγές υποστηρίζουν ότι τα συστήματα αυτά έχουν χρησιμοποιηθεί για την κατάρριψη πολλαπλών τουρκικών UAV τύπου Bayraktar και Akıncı, που επιχειρούν υπέρ δυνάμεων προσκείμενων στην Άγκυρα όπως σας ενημερώσαμε και πρόσφατα στο NEMESISHD.
Η εμπλοκή αυτή ενισχύει την εικόνα ενός ευρύτερου γεωπολιτικού ανταγωνισμού ανάμεσα σε Τουρκία και ΗΑΕ για την κυριαρχία στον αφρικανικό χώρο. Η Άγκυρα επιχειρεί τα τελευταία χρόνια να εδραιώσει παρουσία σε κομβικές αφρικανικές χώρες, από τη Σομαλία έως τη Λιβύη, επενδύοντας σε στρατιωτικές βάσεις, εμπορικές συμφωνίες και πολιτική επιρροή. Αντίθετα, το Αμπού Ντάμπι βλέπει την τουρκική επέκταση ως απειλή για τη δική του αρχιτεκτονική ασφάλειας, απαντώντας με υποστήριξη σε αντίπαλες δυνάμεις όπως τον Χαλίφα Χαφτάρ στη Λιβύη και την RSF στο Σουδάν.
Παρότι η Άγκυρα εκφράζει όλο και πιο ανοιχτά τη δυσαρέσκειά της, ο Ερντογάν αποφεύγει να συγκρουστεί ευθέως με τα ΗΑΕ. Η τουρκική οικονομία παραμένει εξαρτημένη από αραβικές επενδύσεις, και τα Εμιράτα αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους ξένους επενδυτές σε τουρκικά λιμάνια, ενεργειακές υποδομές και χρηματοοικονομικές υπηρεσίες. Έτσι, η Άγκυρα επιλέγει προσεκτικό διπλωματικό λόγο, κρατώντας ανοιχτά τα κανάλια συνεργασίας με το Αμπού Ντάμπι, ακόμη κι όταν στο αφρικανικό έδαφος οι δύο πλευρές δρουν ως αντίπαλοι.
Η ισορροπία αυτή υπογραμμίζει τη διπλή ταυτότητα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής: από τη μία, επιδιώκει ρόλο περιφερειακού μεσολαβητή και «προστάτη» των μουσουλμανικών χωρών και από την άλλη, χρειάζεται να διατηρήσει οικονομικές σχέσεις με τα ίδια κράτη που υπονομεύουν τις στρατηγικές της φιλοδοξίες. Ενώ ο Ερντογάν καταγγέλλει δήθεν τους «παίκτες που ωφελούνται από τον πόλεμο», προσπαθεί ταυτόχρονα να μη θέσει σε κίνδυνο τις επενδυτικές ροές που στηρίζουν την εύθραυστη τουρκική οικονομία.
