Η σημερινή κατάσταση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας είναι ένα θέμα που θα πρέπει να προκαλέσει σοβαρό προβληματισμό, ειδικά σε σύγκριση με την πρόοδο που παρατηρείται στις γειτονικές και ευρωπαϊκές χώρες. Η ελληνική πολιτική ηγεσία και μέλη της γενικότερης πολιτικής σκηνής εμφανίζονται δυστυχώς συχνά πυκνά δια μέσω εκπροσώπων σε διάφορες πλατφόρμες μέσων ενημέρωσης, προσφέροντας δικαιολογίες για την παρατεταμένη παρακμή της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας του έθνους και παρουσιάζοντας πλάνα που αν και θετικά συνήθως μένουν στα λόγια. Ο τομέας αυτός που είναι κρίσιμος όχι μόνο για την κάλυψη των αμυντικών αναγκών της ίδιας της Ελλάδας αλλά και άλλων εθνών, παρέχει τη δυνατότητα σημαντικής κερδοφορίας και συνεισφοράς στην εθνική ασφάλεια αλλά έχει παραμεληθεί σε σημείο σχεδόν καταστροφής.
Εν τω μεταξύ, άλλα κράτη, όπως η Σερβία, η Βουλγαρία και η Ρουμανία όχι μόνο διόρθωσαν αλλά και επεκτείνουν συνεχώς τις αμυντικές τους βιομηχανίες, εξάγοντας με επιτυχία τα προϊόντα τους παγκοσμίως. Η Σερβία, για παράδειγμα, έχει αναπτύξει μια ευρεία γκάμα στρατιωτικών προϊόντων, συμπεριλαμβανομένων ακόμα και συστημάτων πυροβολικού, τα οποία έχουν βρει αγορές σε διάφορα μέρη του κόσμου ανάμεσα τους και η Κύπρος που πρόσφατα αγόρασε τα αυτοκινούμενα πυροβόλα NORA B52. Αντίθετα, η ελληνική πολιτική ηγεσία παρέχει συνεχώς δικαιολογίες, αναφερόμενη σε «απόλυτα όπλα» που υποτίθεται ότι θα διαταράξουν κάθε ισορροπία δυνάμεων υπέρ μας, αυτά βαπτίζονται την μια SPIKE NLOS την άλλη RAFALE και την άλλη ως F-35.
Ταυτόχρονα, όμως αντικρούουν τα λόγια τους λέγοντας ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί την Τουρκία όσον αφορά τον στρατιωτικό εξοπλισμό και τις συνολικές αμυντικές δυνατότητες της. Αυτή η προσέγγιση δεν είναι απλώς προβληματική συνορεύει με τον παραλογισμό και είναι αποτέλεσμα χρόνιας ηττοπάθειας που υπάρχει τόσο σε κομμάτι της κοινωνίας όσο και σε κομμάτι της πολιτικής ηγεσίας μετά από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974.
Η ιδέα ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί στρατιωτικά την Τουρκία είναι εσφαλμένη. Η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να ανταγωνιστεί την Τουρκία αναζωογονώντας την αμυντική της βιομηχανία και μετατρέποντάς την σε «αποτρεπτικό όπλο». Το έθνος ήδη έχει καταφέρει να έχει έναν αριθμό εξαιρετικών επαγγελματιών στον τομέα της ιδιωτικής αμυντικής βιομηχανίας που επιτυγχάνουν αξιοσημείωτα αποτελέσματα, ξεπερνώντας συχνά παρόμοιες τουρκικές εταιρείες στην παγκόσμια σκηνή. Αυτές οι ελληνικές ιδιωτικές εταιρείες έχουν τη δυνατότητα να παράγουν υψηλά προηγμένα στρατιωτικά προϊόντα, συμπεριλαμβανομένων μη επανδρωμένων αεροσκαφών (UAV), συστημάτων ηλεκτρονικού πολέμου, πυρομαχικών, αισθητήρων και πολλών ακόμη στρατιωτικών μέσων. Ορισμένα από αυτά τα προϊόντα έχουν αποδείξει μάλιστα ήδη την αποτελεσματικότητά τους στη μάχη, καθώς έχουν υιοθετηθεί και χρησιμοποιηθεί από άλλα έθνη σε διάφορες ζώνες συγκρούσεων.
Η Τουρκία έχει κάνει σημαντικά βήματα στην αμυντική της βιομηχανία, με εταιρείες όπως η Baykar και η Roketsan να πρωτοστατούν στην ανάπτυξη drones και πυραυλικών συστημάτων. Ωστόσο, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι ελληνικές αμυντικές εταιρείες τόσο σε δημόσιο όσο και ιδιωτικό τομέα δεν υστερούν πολύ όσον αφορά την τεχνολογική καινοτομία και πρόσβαση, υστερούν περισσότερο στην χρηματοδότηση και στην εύρεση αγοράς για τα προιόντα τους που τις περισσότερες φορές καταλήγουν στο εξωτερικό αφού δεν υπάρχουν παραγγελίες από τις Ένοπλες Δυνάμεις μας.
Η συνεργασία μεταξύ της ιδιωτικής και της δημόσιας αμυντικής βιομηχανίας είναι ελάχιστη και εντελώς συμβολική. Το κράτος αν και συνεχώς μιλά για δημιουργία «αμυντικού οικοσυστήματος» δεν μπορούμε παρά να παραδεχθούμε ότι αυτό το οικοσύστημα έρχεται με ρυθμούς χελώνας και υστερεί σε σχέση με τον διεθνή ανταγωνισμό του.
Δεν δείχνουν αρκετοί να αντιλαμβάνονται δυστυχώς ότι η αμυντική βιομηχανία της Ελλάδας, εάν υποστηριχθεί και αναπτυχθεί κατάλληλα, θα μπορούσε να γίνει σημαντικός παίκτης και στις παγκόσμιες αγορές. Η επιτυχία του ιδιωτικού τομέα χρησιμεύει ως παράδειγμα για το τι θα μπορούσε να επιτύχει και ο δημόσιος τομέας. Επενδύοντας και ενισχύοντας αυτόν τον κλάδο, η Ελλάδα όχι μόνο θα μπορούσε να εξασφαλίσει την κάλυψη των δικών της αμυντικών αναγκών αλλά και να αποφέρει σημαντικά οικονομικά οφέλη μέσω των εξαγωγών. Δυστυχώς για ακόμη μια φορά δεν το έπραξε στον μέγιστο βαθμό τώρα που υπάρχουν δεκάδες μέτωπα ενεργά στον κόσμο με κορυφαίο αυτό της Ουκρανίας στο οποίο πουλάνε σαν τρελοί οι γείτονες μας πυρομαχικά και κάθε είδους όπλο ακόμα και με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση.
Οι εξαγωγές και η δημιουργία συνεχώς όλο και καλύτερων προιόντων, με τη σειρά τους θα ενισχύσουν την εθνική ασφάλεια και θα μειώσουν την εξάρτηση από ξένο στρατιωτικό εξοπλισμό. Για παράδειγμα, η Ελλάδα θα μπορούσε να εξερευνήσει συνεργασίες και κοινοπραξίες με συμμαχικά έθνη, εστιάζοντας στην ανάπτυξη αμυντικών τεχνολογιών επόμενης γενιάς εκμεταλλευόμενη την άνοδο και της τεχνητής νοημοσύνης (AI) που μπαίνει όλο και περισσότερο στο σύγχρονο πεδίο μάχης.
Επιπλέον, η αναζωογόνηση της αμυντικής βιομηχανίας θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως καταλύτης για ευρύτερη οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, θα προωθήσει την καινοτομία και θα ενισχύσει τη γεωπολιτική θέση της Ελλάδας. Η στρατηγική τοποθεσία της χώρας, σε συνδυασμό με μια ισχυρή αμυντική βιομηχανία, θα την καθιστούσε κρίσιμο παίκτη στην περιφερειακή ασφάλεια, προσφέροντας υψηλής ποιότητας στρατιωτικά προϊόντα σε συμμάχους και εταίρους. Η Ελλάδα θα μπορούσε να τοποθετηθεί ως ηγέτης και στον ναυτικό τομέα, αξιοποιώντας την τεχνογνωσία της στη ναυπηγική για την παραγωγή ή έστω συμπαραγωγή προηγμένων φρεγατών, υποβρυχίων και άλλων ναυτικών μέσων που θα καλύπτουν τις ανάγκες όχι μόνο του Πολεμικού Ναυτικού αλλά και να δέχεται παραγγελίες από διεθνείς πελάτες. Η απόδειξη είναι η συμμετοχή της αμυντικής βιομηχανίας σε έργα όπως το ΠΓΥ «ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ» και τα Υποβρύχια Type 214, συμμετοχές που είναι απλά μερικά παραδείγματα της ικανότητας αυτής.
Ικανότητα η οποία εξαιτίας των νομικών κωλυμάτων που στερούνται φυσικά πολιτικής βούλησης για να προχωρήσουν στην επίλυση, δεν εξασκήθηκε στον μέγιστο βαθμό ούτε στα τελευταία εξοπλιστικά προγράμματα της χώρας.
Συνοψίζοντας, η πτώση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας της Ελλάδας δεν είναι μη αναστρέψιμη. Με τις σωστές πολιτικές και επενδύσεις, η Ελλάδα μπορεί να μετατρέψει αυτόν τον τομέα σε κερδοφόρο και στρατηγικά σημαντικό τμήμα της οικονομίας της και της άμυνας της. Είναι καιρός η πολιτική ηγεσία να σταματήσει να προσφέρει δικαιολογίες και να αρχίσει να λαμβάνει συγκεκριμένα βήματα για την ανοικοδόμηση αυτής της κρίσιμης βιομηχανίας άμεσα και όχι «στο μέλλον».
Η επιτυχία των ελληνικών ιδιωτικών αμυντικών εταιρειών δείχνει ότι το δυναμικό υπάρχει, εναπόκειται λοιπόν στην κυβέρνηση να το ξεκλειδώσει. Εστιάζοντας στην καινοτομία, στις στρατηγικές συνεργασίες και αξιοποιώντας τις υπάρχουσες δυνάμεις της, η Ελλάδα μπορεί να μετατρέψει την αμυντική βιομηχανία της σε πυλώνα εθνικής ασφάλειας και οικονομίας, ο οποίος θα την φέρει σε ένα πολύ καλό επίπεδο απέναντι στην πρόοδο της Τουρκίας που έκανε ακριβώς αυτά τα βήματα που περιγράψαμε, όταν βρίσκονταν σε δυσμενή θέση απέναντι στις καινοτομίες και κατασκευές των δικών μας αμυντικών βιομηχανιών.
Αν σας άρεσε το άρθρο μπορείτε να βοηθήσετε να το διαβάσει περισσότερος κόσμος πατώντας το κουμπί της κοινοποίησης ή αντιγράφοντας τον σύνδεσμο του άρθρου στα social media σας.
Copyright: Απαγορεύεται η αντιγραφή του κειμένου χωρίς άδεια του NEMESIS HD (NEMESISHD.GR) – Χρησιμοποιήστε την κοινοποίηση
