Εθνικός στόχος του ελληνικού κράτους ήταν πάντα η διασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας, της πολιτικής σταθερότητας και της οικονομικής ευημερίας της χώρας. Με τα χρόνια, αυτός ο στόχος αμφισβητήθηκε από διάφορους παράγοντες, όπως στρατιωτικές προκλήσεις / επιθέσεις γειτονικές χώρες, πολιτική αστάθεια και οικονομικές κρίσεις.
Το Ελληνικό Κράτος απο το 1922 και μετά κατά την γνώμη μου πάσχει απο δύο πράγματα:
- Α) Εθνικός στόχος (που είμαστε και που θέλουμε να φτάσουμε ή πετύχουμε)
- Β) Υψηλή στρατηγική.
Το δεύτερο είναι το σημαντικότερο, γιατί εμπεριέχει τον παράγοντα Δράσης-Αντίδρασης. Ο παράγοντας αυτός σημαίνει πως Υπηρεσία πληροφοριών-ΥΠΕΞ (πρόληψη), ΥΠΕΣ-ΥΠΕΞ-ΥΠΕΘΑ (καταστολή) τίθονται σε ετοιμότητα για οποιαδήποτε δράση απο soft ομάδες για άντληση πληροφοριών και αστάθεια (διαφθορά πολιτικών σε ξένη χώρα, έλεγχος πολιτικών μέσω εξασφάλισης οπτικοακουστικού υλικού, οικονομικός έλεγχος μέσω τραπεζικού, βιομηχανίας, κατασκευών, πρεσβείας, κτλ) και πλάνο για την ανάγκη χρήσης «σκληρών» ομάδων.
Απο ομάδες δολιοφθοράς και δολοφονίας προσώπων, μέχρι στρατιωτική δράση. Για να μπορέσει η χώρα να εκπληρώσει τον στόχο της μπαίνουν οι παράγοντες στρατός και εξοπλισμοί σε πρώτο στάδιο αρκεί ο «φόβος» της ένοπλης δράσης για τον αντίπαλο ώστε να μην προχωρήσει σε οτιδήποτε έχεις θέσει ως “Defends Nation’s Interests” που ξέρει πως θα θέσει τον μηχανισμό σου σε λειτουργία, πράγμα το οποίο δεν το θέλει επουδενί..

Μετά περνάμε σε κάτι περισσότερο απο το δόγμα «αποτροπής» στο δόγμα «ιμπεριαλισμού»
Αυτό σημαίνει πως οι γειτονικές χώρες θα γίνουν δορυφόροι μας είτε το θέλουν είτε όχι.. Αυτό το δόγμα θέλει καθημερινό αγώνα, χρόνια οργάνωσης, σταθερή εξωτερική πολιτική και κυβερνήσεις που εναλλάσσονται αλλά ο στόχος παραμένει ίδιος!
Ο Εθνικός στόχος είναι υπερκομματικός, συστημικός, δεν εμπεριέχει την έννοια Ιδιώνυμου αλλά Έθνους!
Ο στόχος μπορεί να τροποποιείται ευέλικτα ανάλογα με τις διεθνείς εξελίξεις αλλά και την δράση-αντίδραση ως ζύμωση πραγμάτων και κάθε ένα εύλογο χρονικό διάστημα να ανεβαίνει ο πήχης, τόσο διεκδικήσεων όσο και η στάθμη επιτελεστικότητας!
Αυτό το κάνουν μόνο σοβαρές χώρες και η Ελλάς απο το 1920 και μετά δεν υπήρξε κατά την γνώμη μου τέτοια, υπό την εξαίρεση κάποιων «φωτεινών» κυβερνήσεων πάντα παραμείναμε πλήρως χειραγωγούμενη χώρα, της εξευτελιστικής συμφωνίας της Γιάλτας, και των επαγγελματιών πολιτικών/διαχειριστών των καταστάσεων που ακολούθησαν.
Οι «επαγγελματίες πολτικοί» πίστεψαν πως η Ελλάδα μετά την είσοδο της στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ θα βρεθεί υπο ένα καθεστώς «αυτόματου πιλότου» και δεν θα χρειάζεται να δρα αυτόνομα και αυτόβουλα παίρνωντας κρίσιμες αποφάσεις αλλά όλα θα λύνονται απο αποφάσεις που θα παίρνουν άλλοι για εμάς χωρίς εμάς και μια στήριξη που ποτέ στην πράξη δεν ήρθε με εξαίρεση την ΕΚΤ στην κρίση που ναι μεν δεν μας άφησε να πέσουμε αλλά μας πέρασε για 100 χρόνια την «σαπουνισμένη τριχιά» στον λαιμό.
Ζούμε σε πολύ επικίνδυνους καιρούς για να κάτσουμε στην γωνία και να πούμε «δεν σε πειράζω, δεν με πειράζεις».
Αρθρογράφος: Γιώργος Μανιάτης
Η άποψη του αρθρογράφου δεν εκφράζει απαραίτητα το NEMESISHD.GR και δημοσιεύεται στα πλαίσια της ελευθερίας της έκφρασης.
Copyright: Απαγορεύεται η αντιγραφή του κειμένου χωρίς άδεια απο το NEMESIS HD.